Ik was het kind dat huilde toen ze de laatste gast op haar communiefeest uitwuifde. Omdat het moment voorbij was en nooit meer terugkwam. Daar heb je ‘t meteen, waar mijn liefde voor fotografie vandaan komt. Omdat het een manier is om momenten die voorbijgaan nog wat langer vast te houden, om heel even vat te krijgen op de tijd die tussen je vingers glipt. Een verslaving die sinds 2019 muren en salontafels - de onze maar ook van zoveel andere gezinnen - mag sieren, die harde schijven met herinneringen vult. Dat mijn job mogen noemen, is een voorrecht.